O paprociach jako roślinach Maryjnych już pisałam. Dziś będzie o sowach. Fascynacja sową zrodziła się przed tysiącleciami. Ten niezwykły ptak stanowi odwieczny symbol mądrości i rozwagi. W mitologi greckiej towarzyszy Atenie, zaś w kulturze współczesnej występuje jako „dyżurny mędrzec” ( np. „Kubuś Puchatek” A.A. Milne). Logo z wizerunkiem sowy znajdziemy na stronach wielu instytucji związanych z edukacją czy czytelnictwem. Sowę w wierzeniach przedchrześcijańskich traktowano z dużym szacunkiem, była posłańcem boga Welesa. Zaś dla północnoamerykańskich Indian były łącznikiem ze światem zmarłych, jej pióra traktowano jako talizman. Sowy często pojawiają się w sztuce. Jednym z najstarszych wizerunków sowy jest ryt skalny w południowo- wschodniej Francji sprzed 30 tyś lat. Ptaki pojawiają się na średniowiecznych manuskryptach i sztuce współczesnej. W sztuce chrześcijańskiej sowa również się pojawia, najczęściej towarzyszy pustelnikom. Symbolizuje wiedzę uzyskaną przez samotną modlitwę. Przedstawiana jest na zwoju albo księdze. Podania ludowe są trochę mniej przychylne dla sowy. Jej pohukiwanie uważano za znak zza światów, miała towarzyszyć czarownikom. Martw sowy przybijano do wrót stodoły, aby zabezpieczyć obejście przed uderzeniem pioruna czy złym urokiem. Sowie pióra miały zapewniać specjalną ochronę a nawet pomóc zdobyć miłość ukochanej osoby.