Wizerunek św Agaty wystawiony w oknie w czasie burzy lub huraganu miał chronić domostwo przed nieszczęściem, a zwłaszcza przed uderzeniem pioruna. W czasie pożaru obchodzono płonące zabudowania z obrazem świętej. Co prawda Agata ma rodowód południowowłoski i na rodzimej Sycylii chroni przed wybuchami wulkanu, to jednak doskonale zaadaptowała się w polski folklor. Była jedną z najbardziej popularnych świętych na polskiej wsi.
Natomiast we Włoszech ( dawnym Cesarstwie Rzymskim) w rok po jej śmierci nastąpił wybuch Etny. Lawa jednak nie zalała jej rodzinnego miasta- Katanii, a zatrzymała się tuż przed jego granicami. Wydarzeniu nadano rangę cudu i przypisano go św. Agacie.
W dzień świętej Agaty w kościele błogosławi się chleb, sól i wodę które mają zapobiegać pożarom i uderzeniom pioruna. Na dawnej wsi to sól świętej Agaty była najskuteczniejszym środkiem przeciwpożarowym. Na płonące zabudowania sypano sól, lub polewano wodą święconą z rozpuszczoną solą świętej Agaty. Miało to zapobiec rozprzestrzenianiu się ognia.
„Sól świętej Agaty broni od ognia chaty.”
Poświęcona sól miała utrzymywać swe niezwykłe właściwości przez siedem lat.
Sól wykorzystywano również do ochrony bydła i posypywano miejsca, gdzie miała być wykopana studnia.
Źródło: „Święci w wiejskiego podwórka”- Kultura Ludowa, „Gdzie święta Agata tam bezpieczna chata”-Etnonotatnik (Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej)
„Agata od burzy”- tempera jajowa na desce, 30 cm x 30 cm, 2022 r.