Tischner pisał, że święto Matki Boskiej Zielnej to „święto przede wszystkim piękne. Ono prowokuje ludzi, aby byli piękni. To święto wywołuje w ludziach przeświadczenie, że do Matki Bożej można dojść przede wszystkim poprzez dobry użytek z piękna.” Matkę Bożą uznaje się za opiekunkę i patronkę wszystkich ziół. Tradycja święcenia ziół w Polsce sięga XII wieku. Wierzono, że uzdrowicielska moc Maryi została zamknięta w licznych ziołach. Poświęcone zioła miały mieć jeszcze większą moc w leczeniu ludzi i zwierząt gospodarskich. Dom okadzano dymem ze spalonych ziół aby chronić przed złymi mocami, czarami i urokami. Napary zapewniały szybki powrót do zdrowia. Gałązki z poświęconego bukietu położone na między czy polu chroniły przed szkodnikami i zapewniały urodzaj. Niewielką wiązankę poświęconych ziół zawsze kładziono zmarłemu do trumny. Przygotowanie bukietu do poświęcenia ma swoje zasady: zioła powinny być zebrane tylko z własnych pól, wcześnie rano. Do tego zadania wyznaczane były panny lub dziewczynki. Bukiet powinien się składać z 7 lub z 77 ziół. W bukiecie obowiązkowo powinny się znaleźć takie zioła jak piołun, dziurawiec, mięta, szałwia, dziewanna, rumianek,cykoria podróżnik czy krwawnik. Obyczaj świecenia ziół znany jest także w innych krajach Europy – w Czechach, w Niemczech, w Austrii, w Nadrenii, Bawarii i Szwabii, w Estonii. Zioła i bukiety z ziół święci się także u Ormian, na Kaukazie i na Sycylii.
Źródło: „Wniebowzięta” ks. Józef Tischner
„W ogrodzie Maryi” Tadeusz Basiura
